Cukrzyca to jedna z najczęściej występujących chorób we współczesnej Europie. Dotknąć może każdego, bez względu na wiek i płeć. Wynika z zaburzeń produkcji insuliny przez trzustkę i charakteryzuje się hiperglikemią, co doprowadzić może do uszkodzenia i niewydolności narządów, przewlekłego osłabienia całego organizmu, a nawet do przedwczesnej śmierci. Cukrzyca jest chorobą o różnych obliczach, dlatego z uwagi na jej przyczyny i przebieg wyróżnia się różne typy choroby, takie jak: cukrzyca typu 1, cukrzyca typu 2, cukrzyca ciężarnych, cukrzyca LADA i cukrzyca MODY.
Cukrzyca typu 1
Choroba autoimmunologiczna, zwana także cukrzycą insulinozależną. Cukrzyca typu 1 dotyka zazwyczaj ludzi młodych, którzy nie ukończyli jeszcze 20. roku życia. Wywołuje ją zniszczenie komórek beta trzustki, w wyniku czego wytwarza ona niezwykle małą ilość insuliny lub nie robi tego wcale. Część naukowców uważa, że jest to wynikiem błędnej informacji zapisanej w genach, co skłania organizm do ataku na własną trzustkę, co czyniłoby z niej chorobę o podłożu genetycznym. Inni natomiast sądzą, że układ odpornościowy zaczyna atakować własną trzustkę za sprawą wirusa. Bez względu na przyczynę, jedynym ratunkiem dla chorych jest regularne dostarczanie organizmowi insuliny – najczęściej poprzez zastrzyki. Zapobiega to wahaniom stężenia cukru we krwi, ale nie leczy na stałe cukrzycy, z którą chory musi borykać się do końca życia.
Cukrzyca typu LADA
To rodzaj cukrzycy o przyczynie autoimmunologicznej, w której – podobnie jak w cukrzycy typu 1 – organizm niszczy komórki beta trzustki. Od pierwszego typu różni się jednak tym, że proces destrukcji przebiega o wiele wolniej i objawia się dopiero po 35. roku życia w formie o wiele mniej intensywnej, niż w przypadku cukrzycy typu 1. W związku z tym, konieczność podawania insuliny także występuje później – zwykle po kilku miesiącach od rozpoznania. Niemniej jednak, należy przyjmować ją do końca życia. Z uwagi na przebieg choroby, często mylona jest z cukrzycą typu 2.
Cukrzyca typu 2
To najpopularniejsza odmiana cukrzycy, na którą choruje ok. 90% diabetyków. Zazwyczaj objawia się u osób otyłych i rozwija wraz z wiekiem. Nie oznacza to, że chorują na nią tylko osoby dorosłe i otyłe, jednak jest ściśle związana z chorobliwą nadwagą i występuje głównie u osób starszych. Przyjmuje się, że cukrzyca typu 2 jest też wynikiem niezdrowego stylu życia, a więc braku aktywności fizycznej i objadania się.
U osób chorych na ten typ cukrzycy, trzustka produkuje niewystarczające ilości insuliny lub nie potrafi jej prawidłowo zużyć. Przyczyną nie jest zatem brak insuliny we krwi, a jej nieprawidłowe działanie w organizmie, który zazwyczaj jest na nią odporny. W efekcie cukrzyca typu 2 zwiększa otyłość i powoduje nadciśnienie tętnicze. Chorobę leczy się poprzez odpowiednią dietę, ćwiczenia fizyczne oraz leki przeciwcukrzycowe. Czasem, w najcięższych przypadkach, stosuje się również zastrzyki insulinowe.
Cukrzyca w ciąży
Jest to trzeci z głównych typów choroby. Występuje u ok. 4 % ciężarnych kobiet, a ryzyko zachorowania wzrasta wraz z wiekiem kobiety. Choroba ta dotyczy kobiet, które dotknęła cukrzyca w ciąży, a nie przed zapłodnieniem. Zwykle ustępuje ona po urodzeniu dziecka, jednak kobieta chorująca na cukrzycę w ciąży pozostaje w grupie podwyższonego ryzyka zachorowania na cukrzycę typu 2 w przyszłości.
Cukrzyca typu MODY
Ten rodzaj choroby jest wynikiem defektu pojedynczego genu powodującego zaburzenie wydzielania insuliny. Cukrzyca MODY jest chorobą dziedziczną, pojawia się zwykle u osób młodych i jest leczona środkami doustnymi. Niemniej jednak, zdarza się, że w niektórych przypadkach wymaga przyjmowania insuliny.
Istnieją także różne rodzaje cukrzycy wtórnej, a więc cukrzycy będącej powikłaniem innych schorzeń lub efektem przyjmowanych leków.
Pamiętajcie, żeby w ciąży nie brać żadnych leków na własną rękę. Można to powtarzać do znudzenia, a potem okazuje się, że niektóre kobiety myślą, że same wyleczą cukrzycę. Nie wiem śmiać się czy płakać.
Najgorsze jest to, że cukrzyca jest tak paskudna, że insulinę trzeba brać przez cały czas. Bez tego nie ma szans na prowadzenie normalnego życia. Pół biedy, jak to się przytrafi dziecku, bo do cukrzycy można się przyzwyczaić, ale jak to trafi się dorosłemu, to jest kłopot, bo starych drzew się nie przesadza.